1. Daudi Baldrs

Þat er upphaf þessar sogu at Baldr inn góða dreymði drauma stóra ok hættliga um lif sitt.
En er hann sagði Ásunum draumana þa báru peir saman ráð sín,
ok var þat gert at beiða griða Baldri fyrir alls-konar háska,
ok Frigg tók svardaga til þess at eira skyldu Baldri eldr ok vatn,
járn ok alls-konar málmr, steinar, jorðin, viðirnir, sóttirnar, dýrin, fuglarnir, eitr, ormar.
En er þetta var gert ok vitat, þá var þat skemtun Baldrs ok þasanna at hann skyldii standa upp
á þingum en allir aðrir skyldu sumir skjóta á hann, sumir hoggva til, sumir berja grjóti.
En hvat sem at var gert, sakaði hann ekki, ok þótti þetta gllum mikill frami.
En er þetta sá Loki Laufeyjarson þá likaði honum illa er Baldr sakaþi ekki.
Hann gekk til Fensalar til Friggjar ok brá sér í konu líki.
þá spyrr Frigg ef sú kona vissi hvat Æsir hgfðusk at a þinginu.
Hon sagði at allir skutu at Baldri, ok þat at hann sakaði ekki.
Þá mælir Frigg: "Eigi munu vápn eða viðir granda Baldri. Eiða hefi ek þegit af gllum þeim."
Þá spyrr konan: "Hafa allir hlutir eiða unnit at eira Baldri?" Þá svarar Frigg:
"Vex viðarteinungr einn fyrir vestan Valholl. Sá er mistilteinn kallaðr.
Sá þótti mér ungr at krefja eiðsins." Því næst hvarf konan á braut.
En Loki tók mistiltein ok sleit upp ok gekk til þings.
En Hoðr stóð útarliga í mannhringinum því at hann var blindr.
Þá mælir Loki við hann: "Hví skýtr þú ekki at Baldri?"
Hann svarar: "þvíat ek sé eigi hvar Baldr er, ok þat annat at ek em vápnlauss."
þá mælir Loki: "Gerðu þó í líking annara manna ok veit Baldri sæmð sem aðrir menn.
Ek mun vísa þér til hvar hann stendr. Skjót at honum vendi þessum."
"Hoðr tók mistiltein ok skaut at Baldri at tilvísun Loka.
Flaug skotit í gognum hann ok fell hann dauðr til jaðar,
ok hefir pat mest óhapp verit unnit með goðum ok monnum.
Þá er Baldr var fallinn þá fellusk glumm Ásum orðtok ok svá hendr at taka til hans,
ok sá hverr til annars, ok váru allir með einum hug til þess er unnit hafði verkit.
En engi mátti hefna, þar var svá mikill griðastadr.
En þá er Æsirnir freistuðu at mæla þá var hitt þó fyrr at grátrinn kom
upp svá at engi mátti gðrum segja með orðunum frá sínum harmi.
En Óðinn bar þeim mun verst þenna skaða sem hann kunni mesta skynn hversu mikil
aftaka ok missa Ásunum var i fráfalli Baldrs. En er goðin vitkuðusk þá mælir Frigg ok
spurði hverr sá væri með Ásum er eignask viildi állar astir hennar ok hylli ok vili hann
ríða á Helveg Baldr heim í Ásgard. En sá er nefndr Hermóðr inn hvati, sveinn Óðins,
er til þeirar farar varð. Þá var tekinn Sleipnir, hestr Óðins, ok leiddr fram, ok steig
Hermóðr a þann hest ok hleypti braut.

2. Hermóðr Á Helferð

En þat er at segja frá Hermóði at hann reið niu naetr døkkva dala ok djúpa svá
at hann sá ekki fyrr en hann kom til árinnar Gjallar ok reið a Gjallar brúna.
Hon er þokð lýsigulli. Móðguðr er nenfd mær sú er gaetir brúarinna. Hon spurði
hann at nafni eða ætt ok sagði at hinn fyrra dag riðu um brúna fimm fylki drauða
manna, "En eigi dyrn brúin minnr undir einum þér ok eigi hefir þú lit dauðra
manna. Hví ríðr pú hér á Helveg?" Hann svarar at "ek skal ríða til Helja at
leita Baldrs. Eða hvárt hefir þú makkvat sét Baldr á Helvegi?" En hon sagði at
Baldr hafði par ridit um Gjallar brú, "en niðr ok norðr Liggr Helvegr." Þá reið
Hermóðr þar til er hann kom at Helgrindum. Þá sté af hestinum ok gyrði hann
fast, steig upp ok keyrði hann sporum. En hestrinn hljóp svá hart ok yfir
grindina at hann kom hvergi nær. Þá reið Hermóðr heim til hallarinar ok steig af
hesti, gekk inn í hollina.

3. Bálferð Baldrs

En Ædirnir tókulu lík Baldrs ok Flutti til sæver. Hringhorni hét skip Baldrs.
Hann var allra skipa mestr. Hann vildu goðin fram setja ok gera þár á bálfgr
Baldrs. En skipit gekk hvergi fram. Þá var sent í Jgtunheima eptir gýgi þeiri er
Hyrrokkin hét. En er hon kom ok reið vargi ok hafði hoggorm at taumu þá hljóp
hon af hestinum, en Óðinn kallaði til berserki fjóra at gæta hestsins, ok fengu
þeir eigi hadit nema þeir feldi hann. Þá gekk Hyrrokkin á framstafn nokkvans ok
hratt fram í fyrsta viðbbragði svá at eldr hraut ór hlunnunum ok lond oll
skulfu. Þá varð Þórr reiðr ok greip hammarin ok myndi þá brjóta hofuð hennar áðr
en goðin oll báðu henni friðar. Þá var borit út á skipit lík Baldrs, ok er þat
sá kona hans Nanna Nespsdóttir þá sprakk hon af harmi ok dó. Var hon borin á
bálit ok slegit í eldi. Þá stóð Þórr at ok vígði bálit með Mjolni. En fyrir
fótum hans rann dvergr nokkur. Sá er Litr nefndr. En Þórr spyrndi fæti sinum á
hann ok hratt honum í eldinn ok brann hann.

4. Í Heimr Heljar

Sá Par sitja í onduugi Baldr bróður sinn, ok dvalðisk Hermóðr par um nóttina. En
at morni þá beiddisk Hermóðr af Helju at Baldr skyldi ríða heim með honum ok
sagði hversu mikill grátr var með Ásum. En Hel sagði at þat skyldi svá reyna
hvárt Baldr var svá ástsæll sem sagt er, "Ok ef allir hlutir í heiminum, kykvir
ok dauðir, gráta hann, þá skal hann fara til Ása aptr, en haldask með Helju ef
nakk varr mælir við eða vill eigi gráta." Þá stóð Hermóðr upp, en Baldr leiðir
hann út ór hollunni ok tók hringinn Draupni ok serdi Óðni til minja, en Nanna
sendi Frigg ripti ok enn fleiri gjafar; Fullu fingrgull

5. Illa Tiðandi

Þá reið Hermóðr aptr leið sína ok kom í Ásgarð ok sagði oll tíðindi þau er hann
hafði sét ok heyrt. Þvi næst sendu Æsir um allam heim ørindreka at biðja at
Baldr væri grátinn ór Helju. En allir gerðu þat, menninir ok kykvendin ok jorðin
ok steinarnir ok tré ok allr málmr, svá, sem þú munt sént hafa at pessir hlutir
gráta þá er þeir koma ór frosti ok í hita. Þá er sendimenn fóru heim ok hofðu
vel rekit sín eyrindi, finna þeir í hellinokkvorum hvar gýgr sat. Hon nefndisk
Pokk. Þeir biðja hana gráta Baldr ór Helju. Hon segir: "Þokk mun gráta þurrum
tárum Baldrs bálfarar. Kyks né dauðs nautka ek karls sonar: haldi Hel því er
hefir." En þess geta menn at þar hafi verti Loki Laufeyjarrson er flest hefir
illt gert með Ásum

6. Móti Ragnarokum

I.Hátt blæss Heimdallr horn er á lopti. Mælir Óðinn við Míms hofuð. Skelfr
Yggdrasils askr standardi, ymr it aldna tré en jotunn losnar.

II.Hwat er með Ásum? Hvat er með álfum? Ymr allr Jotunheimr. Æsir ró á þingi. Sty
nja dvergar fyrir steindurum, veggbergs vísir. Vituð ér enn eða hvat?

III.Hrymr erk austan hefisk lind fyrir. Snýsk jormungandr í jotunmóði. Ormr knýr
unnir orm mun hlakka, slítr nái niðfolr, Naglfar losnar.

IV.Surtr ferr sunnan með sviga lævi. Skínn af sverði sól valtíva. Grjótbjord
ghanat en gíft rata, troða halir Helveg en himinn knofnar.

V.Kjóll ferr austan, koma munu Muspells of log lýðir, en Lori stýrir. Þar ró
fífmegir með freka allir. Þeim er bróðir Býleists í for.

VI.Þáa kømr Hlínar harmr annarr fram er Óðinn ferr við úlf vega, en bani Belja
bjart at Surti: þar mun Friggjar falla angan.

VII.Genngr Óðins son við úlf vega, Viðarr of veg at vakdyri. Lætr hann megi
Hveðrungs mund of standa hjor til hjarta. Þáa er helnt foður.

VIII.Genge inn mæri morg Hloðynjar nepr at naðri níðs ókvíðnum. Munu halir allir
heimstoð ryðja er af móði drepr Miðgarðs véorr.

IX.Sól mun sortma, Søkkr fold í mar. Hverfa af himni heiðar stjornur. Geisar eimi
ok aldrnari, leikr hár hiti við himin sjálfan