1. Ljósið

Ljósið dansaði, logar skinu
Það létti okkur veturinn, hrakti burtu kala
Ákaft brann i eldstæðinu,
sá ylur veitti svöngum ró

Skall á torfinu vestanvindur
sem vakti ótal óhreinar hugsanir af dvala
Fingur alla frostið bindur
er fýkur lif úr östkustó

Stakkur minn er storkinn köldu blóði,
stendur hagl og illska mér í fang
Þungfær liggur þröngur bæjarslóði
Þreytist ég við dimman éljagang

Ljósið andaðist, logar dóu,
við lágum tvö í myrkrinu, heyrðum börnin gráta
Tíðin var of góð á góu,
nú geldur harpa fyrir það

Draugagaddurinn bítur beinin
Hvað bældi niður glóðina? Það er snúin gáta
Hlusta ég á vesæl veinin
og verð að koma mér af stað

Niðadimm og náköld brennir móðan
Nálgast hjáleiguna, allt er hljótt
Fimbulnæturfrost mig setur hljódan
Ferja þarf ég eldinn heim í nótt

Í nótt fraus á tjörn
Í nótt dóu börn
Í nótt frusu litlar hendur í hel
sem höfðu áður leik að legg og skel
Í nótt fraus á tjörn

Brýst ég heim að bæjarskör,
ber með hnefa hurð af hjör
Birtan sýnir liðin lik,
lokk af enni þeirra strýk

Konan fölnuð, börnin blá
bædi liggja, hún þeim hjá
Kaldan horfi köstinn í
Kveiki ég upp eld á ný?

Kveiki ég upp eld á ný?

Littu út um ljórann, vinur,
og leyfðu mér að kveðja þig
Skálinn allur skekst og hrynur
þá Skotta vildi gleðja sig

2. Sverðið

Skálm skekur,
róg rekur
Vá Viða
Skálm skekur,
harm hrekur
Stund striða

Sveifla ég óttalaus sverði í kring,
sviti og blód er ég sker þá og sting
Vá er í kringum mig viða
Þeir vilja landið mitt, gripi og lif
Stund er á milli striða

Skálm skekur,
von vekur
Börn biða
Skálm skekur,
til tekur
Sverð sviða

Skálm skekur,
lik lekur
Nótt niða
Skálm skekur,
flýr frekur
Stund strida

Stund er á milli strida

Dreg sverð, duga ég verð,
dýr eru vopnin af bestu gerð
Hegg þrjá, hamfletti þá,
hendi þeim ofan í Gangáragjá
Slæ til, slátra þeim vil,
slitnar þá blaðið við Draugagil
Vorregn, vopni um megn,
vikingur ráðalaus rekinn í gegn

Lifandi er ljótir fara
lít ég yfir þeirra skara,
fram á veginn stjarfir stara,
stefna út á ysta hjara
Þar er allt sem þekkti áður,
Þyrnum er minn stigur stráður
Eitt sinn mátti duga dáður,
dey ég núna einn og smáður

Dreg sverð, duga ég verð,
dýr eru vopnin af bestu gerð
Hegg þrjá, hamfletti þá,
hendi þeim ofan í Gangáragjá
Slæ til, slátra þeim vil,
slitnar þá blaðið við Draugagil
Vorregn, vopni um megn,
vikingur ráðalaus rekinn í gegn

3. Brúnin

Vindur berst af hafi, virði fyrir mér
vanga ungrar stúlku sem við hliðina á mér er
Munnurinn er opinn, mórautt rennur blód,
menn eru á leiðinni, ég heyri nálgast hljóð

Konan andar ennþá, kannski munum nást
Klettabrúnin afdrepið í forboðinni ást
Get ég varla losað grjót úr minni hönd
Gaf ég höggið? Voru á mér álög eða bönd

Þeir látum ekki linna
Ef liggjandi mig finna
með henni sem ég frelsið fann,
við máttum feluleiki spinna,
Þeir bana okkur báðum,
Þeir berja vopnum snjáðum
Hún svarar ekki, dauðadæmd,
ef vaknar dísin ekki brádum

Saman munum lífið láta,
liggi ég við þetta vif
Ef ég bara ekkert játa
ætti mér að gefast lif

Hennar drýpur blód á blettinn,
bærist særð og falleg hönd
Niður henni kasta klettinn,
kvikar sjórinn burt frá strönd

4. Barnið

Látið barnið fagra fá
friðinn, vofur skjótar,
grátið allar. Mædur má
mæra, skottur ljótar.
Ljósið litla fælist feigð,
fræknum þannig gefur.
Kjósið friðinn, burtu beygð
birtan ekkert hefur.
Sefur barnið, ekki er
ömurð næri byggðum.
Gefur lífið, hatrið hér
heldur engum tryggðum.
Mara hðrfar, fráleitt fann
feigðin lítið kríli.
Fara draugar, aldrei ann
ógnin okkar býli.
Býli okkar ógnin ann,
aldrei draugar fara.
Kríli lítið feigðin fann,
fráleitt hðrfar mara.
Tryggðum engum heidur hér,
hatrið lífið gefur.
Byggðum næri ömurð er,
ekki barnið sefur.
Hefur ekkert birtan beygð,
burtu friðinn kjósið.
Gefur þannig fræknum feigð,
fælist litla ljósið.
Ljótar skottur mæra má,
mædur allar grátið.
Skjótar vofur friðinn fá,
fagra barnið látið.

5. Skotta

Skotta niður skarð,
skautar yfir barð.
Illit í hyggju hefur.
Heimafólkið sefur.

Daginn áður dafnaði friður
en dó svo á einni nóttu.
Mildur þeyrinn á midnætti
var orðinn mannskaðaveður á óttu.

Vorið flúði vinda að handan
og varga af öðrum heimi.
Draugagangur i dalverpinu,
nú er dauðinn sjálfur á sveimi.

Nú er dauðinn sjálfur á sveimi.

Frost, þú mátt festa þinn
fjötur við húsvegginn.
Kynngi min kælir þil,
kæfandi ljós og yl.

Skotta finnur skjól,
skriður yfir hól.
Hallar sér í holu.
Herðir frost með golu.

Skotta húkir skammt fyrir ofan
er skundar hann niður datinn.
Blæs í frostið, blóðar á siðu,
hann er beygður maður og kvalinn.

Gegnum litla glufu á veggnum
hún gægist inn úr snænum.
Draugur leikur við dreng og stúlku,
nú er dauðinn sjálfur á bænum.

Nú er dauðinn sjálfur á bænum.

Frost, þú mátt festa þinn
fjötur við langeldinn.
Kynngi min kæfir glóð.
krókna þá menn og fljöð.

Ber hann þreyttur bál i kotið,
bæjargöngin gengur köld.
Þróttur horfinn, þrekið brotið,
þetta eru málagjöld.

Hlýnar mér er halir falla,
hatur nærir draugaþý
Heyrist Skottu kjaftur kalla:
"Kveikir þú upp eld á ný?"

Skotta.
Skotta.

6. Gangári

Gekk ég fram á góðan dreng,
greip hann sverð úr buxnastreng
Virðingar hann vann sér til,
vó svo menn við Draugagill.

Skínandi var skálmarbrún,
skorin þar í galdrarún.
Barðist einn við heilan hóp,
hávær voru siguróp.

Beit þá sundur blaðið,
blód ég fékk í kjaftinn.
Sterkur hafði staðið hér en
strák nú vantar kraftinn.

Horfi á er hijóðir
hálsinn opinn skera.
Bráðum þessi bróðir okkar
búinn er að vera.

Bitur brún,
brotnar rún.

Ljúkum leik,
lagvopn sveik.

7. Móri

Manstu þegar mættir henni fyrst?
Merkilegt er það sem hratt út spyrst.
Fjandsamlegar fjölskyldurnar tvær,
forboðið að elska yngismær.

Sládu kalda kinn,
keyrðu hnullunginn
hart í liðað hár,
hún skal bráðum nár
Búkur verður blár,
blæða opin sár.
Heltók huga þinn,
horfði þangað inn.

Áttuð þennan litla leynistað,
lékuð ykkur þar, en nóg um það.
Fann ég ykkar hosiló í haust,
horfði á og milli steina skaust.

Fegurðina finn,
fró er rifnar skinn.
Hamarinn er hár,
hrynja niður tár.
Búkur verður blár,
blæða opin sár.
Heltók huga þinn,
horfði þangað inn.

Reiðar eru raddirnar,
ráfa um og leita þar.
Móri.
Móri.

Bjargaðu þér bóndason,
bjargið er þin eina von.
Móri.
Móri.

Hafið felur hana vel,
hugar– þitt er brotið þel.
Móri.
Móri.

Manstu þegar mættir henni fyrst?
Merkilegt er það sem hratt út spyrst.
Fjandsamlegar fjölskyldurnar tvær,
forboðið að elska yngismær.

8. Mara

Núna sefur dóttir þin á meðan nóttin færist yfir,
norðanvindur úti blæs og frostið bitur allt sem lifir.
Fjölskyldan í baðstofunni þar sem fann ég ykkur sitja.
Þið voruð falleg og hraust
er inn um búrið ég braust,
ég vildi barnsins litla vitja.

Mara.
Mara.
Þið voruð falleg og hraust
er inn um búrið ég braust,
ég vildi barnsins litla vitja.
Mara.

Vafði hana örmum og hún vissi ekki meira,
veinið ó svo ósköp lágt, en þu áttir samt að heyra.
Örvænting og grátur hræddu alla milli stafna.
Þid sátud öll þar í kring.
Þid genguð hring eftir hring
og sáuð hana loksins kafna.

Mara.
Mara.
Þid sátud öll þar í kring.
Þid genguð hring eftir hring
og sáuð hana loksins kafna.
Mara.

Barnið dó í höndum mér, ég burtu fór í snatri,
börðust hjörtu ykkar full af angist, sorg og hatri.
Ég er illur óþverri og gleðst er aðrir gráta.
Núna geng ég á burt,
þid getið spurninga spurt,
en ég er spádómur og gáta.

Mara.
Mara.
Núna geng ég á burt
þid getið spurninga spurt,
en ég er spádómur og gáta.
Mara.

9. Höndin Sem Veggina Klórar

(бонус)

Tunglskinsbjört nóttin er tökum náðir.
Tveir liggja bræður og sofa báðir,
móðirin vakir og ljósið líður,
lognið er forleikur þess sem bíður.

Fjórtán á bænum, við brunnum inni,
börnin í fangi á ömmu sinni.
Fleygaðar dyrnar og lokaðir ljórar,

lítil er höndin sem veggina klórar.

Mannleysa og ber að baki,
bræðralaus og einskis maki.
Lögðum eld að þínu þaki.
Fleygaðar dyrnar og lokaðir ljórar,
lítil er höndin sem veggina klórar.

Haf– er yfir horfði örn
herinn sá við Bæjartjörn.
Saklaus inni brunnu börn.
Fleygaðar dyrnar og lokaðir ljórar,
lítil er höndin sem veggina klórar.

Sonur minn vaknaði aldrei aftur,
ekki komst dóttir mín litla á legg.
Brunninn var fótur og brostinn kraftur,
bærinn féll saman og á mig raftur.
Þá á mig sóttu loks þvogl og órar,
þarna ég dó undir baðstofuvegg.
Fleygaðar dyrnar og lokaðir ljórar,
lítil er höndin sem veggina klórar.

Sviðnar hönd og hold.
Hitnar undir mold.
Eldur brennir bein,
bræðir óskastein.

Sólin rís á ný og sýnir okkur bæinn,
suðar yfir mý og litar ferskan blæinn.
Ekkert líf að sjá og aldrei mun ég vakna,
enginn segir frá og hvers er þá að sakna?

Sólin rís á ný og sýnir okkur bæinn,
suðar yfir mý og litar ferskan blæinn.
Ekkert líf að sjá og aldrei mun ég vakna,

enginn segir frá...
enginn segir frá...
enginn segir frá...

Sviðnar hönd og hold.
Hitnar undir mold.
Eldur brennir bein,
bræðir óskastein.

Sviðnar hönd og hold.
Hitnar undir mold.
Eldur brennir bein,
bræðir óskastein.